Querida ROSALíA
Querida Rosalía :
Onte vin nos
ollos puros dunha nena,
un tempo novo;
ao escoitar dos seus beizos
este falar
meloso
e puiden albiscar un futuro
preñado de
esperanza,
que sen ti,
quizais ficaría
baleiro.
¿Como esquecer os teus versos?
Ese amor a Galicia
que zumegan as
túas letras,
asolagando os ollos
e encollendo as entrañas.
dos que amamos esta terra.
¿Como non agradecerche
que rescataras o noso idioma
para que brille
con luz propia?
Cando todo estaba escurecido
teimaches e
teimaches en escribir
na lingua máis
fermosa;
Ceibando
camiños atuídos polas silvas
que afogaban no
esquecemento,
a
supervivencia nosa.
¿Como non loarte , muller
galega
que viviches as penurias desta xente?
se fuches quen de ser muller,
cando daquela era unha eiva,
e aínda así
facer poemas
escribindo na lingua
da pobreza.
¿Como non lembrar a túa
andaina?
Se fixeches que
mulleres coma ti ,
prenderan o
facho que deixaches
honrando o sexo feminino,
que nin é segundo nin é débil;
e seguen a
colocar pedras
construíndo día a día
este país
senlleiro .
¿Como non bendicir o teu nome
desexando que
sigas a facer o que ben sabes?
Dende o infindo lugar onde te atopes,
non deixes que a túa pluma se volva preguiceira
e segue , segue, querida musa,
escribindo palabras fermosas
nesta lingua meiga.
©Carmen Rivero Gallego
