17 DE MAIO- DÍA  DAS LETRAS GALEGAS

Rosa dos ventos. 

Esta escultura ao pé da Torre de Hércules inclúe os símbolos das nacións celtas (Bretaña, Cornualles, Escocia, Gales, Irlanda e Illa de Man), ademais de Galicia e Tarsis, patria de Gerión. 

(C. Quián-La voz de Galicia).

GALLAECIA

(“Nada hai na mente que non estivera antes nos sentidos”).
Aristóteles

O teu nome soa   melancólico  e fresco

coma a gaita da Seivane

guindando os seus lamentos ,

ao ar puro desta terra.

 Outras  veces tes o eco harmonioso

dun fado  na noite lisboeta;

   ou se cadra, vibrante coma un jazz,

 saído da trompeta de Miles Davis .

Silénciannos e cantamos.

Tes sabor a marmelo e a amorodos maduros,

a mel e a bicos de nai;

a liberdade e  a ausencias redimidas.

Sabes a aldea, a comida dos avós,

sazonada coa ledicia  do retorno;

a terra ceibe... aínda.

Dómannos e erguémonos.

Cheiras a  salitre , a mar en calma;

   a ronseis de escuma branca, e  a solpores rutilantes.

A árbores verdes, 

a  herba seca e a piñeiros.

Enguedellando auga e terra,

mar, monte, val e río

nunha aperta  senlleira e  abraiante,

coma un fermoso cadro  de Laxeiro,

que nos trae aromas e lembranzas.

Lúxannos e lavámonos.

Eu soño con tocar o  teu ceo  estival;

Acariciar cos meus dedos a nívea vía láctea,

coma se o firmamento fora un encerado dixital;

palpar os seus relucentes sinais

que  saúdan dende enriba  ao peregrino:

  ¡¡Ultreia!!

¡Con cada pegada adiante, un anaco menos de camiño!

Pisar despois as areas mornas das praias feiticeiras,

 curar os pés e a alma  magoada

coas augas sandadoras desta terra.

Máncannos e estañamos as feridas.

Óllaste fermosa, coma unha noiva celta,

enfeitado o cabelo coas flores desta terra.

O traxe verde cóbrete ata o alto mesmo das túas serras,

Un  branco veo coroa de neve os  cumes máis esgrevios

mentres que  o solpor  che saca as cores,

de muller aínda doncela,

dándolles rubor ás túas meixelas.

Quéimannos e volvemos brotar  fértiles.

Para amosarlle ao mundo que esta terra

é moito máis ca  mar e ca montaña.

Ca ríos con fervenzas e árbores fermosas.

É tamén, o traballo dos homes e  mulleres

que levan no seu sangue o

 herdo de séculos de historia

de millóns e millóns de devanceiros ,

que fixeron de Galicia e dos galegos

un pobo único, diferente e valioso

que debe perdurar para sempre

entre os pobos venerables do planeta.

Esquécennos e  rexurdimos  fortes.

Carmen Rivero Gallego