BERCE DE PELIQUEIROS
Blog de Carmen Rivero sobre Laza, poemas, peliqueiros, tradicións, mulleres, Galicia e as miñas paixóns
sábado, 22 de octubre de 2022
domingo, 8 de mayo de 2016
A LINGUA GALEGA
A LINGUA GALEGA
(“O xenio máis íntimo de cada pobo,
a súa alma profunda, está sobre todo na lingua." Henrich Heine).
A nosa lingua ,
herdo de séculos de historia
é unha femia que resiste,
forte e dura,
encarando salvaxes embates .
Forxada a forza de golpes ,
de fame e de penurias.
Bocas pechadas polos señoritos;
miradas de esguello.
Desprezo...¡Pailáns!
Nunca silenciada nas casas dos labregos,
nas verbas dos mariñeiros
na alma dos emigrantes;
aínda que negros séculos se cinguiran sobre ela.
O pobo humilde e chan gardou celoso a alfaia,
aferrollando o tesouro,
o tesouro da nosa fala;
aínda que a moda fora falar outra estraña.
Deixoullela en herdo aos fillos,
Ensinándollela dende o berce …
como se ensina aquilo que moito se ama.
A nosa lingua,
foi a guía do arado escachando terras bravas,
o berro que lanzou as redes
para loitar coa marusía e traer comida á casa.
Fuxiu, ferida, polos montes desta terra,
perseguida pola Falanxe,
pola opresión e a miseria.
Camiñou de noite nas alforxas do contrabando.
Foi a alma do pobo nas lareiras,
nos fiadeiros das casas,
nos muíños e nas eiras;
Nas cantigas das festas e nas ledas romarías.
Nas segas do pan,
nas mallas, sementeiras e vendimas.
Traspasou moitas fronteiras nas maletas dos galegos,
Pero volveu viva ao pobo con cariño e esperanza.
A nosa lingua non é unha meretriz,
nin é moeda de cambio.
Se queremos que brille sempre
e non se apague a súa chama
ensinémosllela aos cativiños,
orgullosos do que somos:
¡Galegos en corpo e alma!
Para que non morra de tristura
ao non sentirse querida, nin digna de ser herdada.
A nosa lingua fermosa é un lábaro de esperanza,
para sobrevivir como pobo...
É a nosa esencia máis clara.
©Carmen Rivero Gallego.
sábado, 30 de enero de 2016
ENTROIDO
(“Cultura e tradición dun pobo pode que
se quede curto
se entendemos que aquí está o paraíso galego
da
festa máis ancestral…”).
“Comarca
de Verín extremo sur”
Manuel
F.Rodríguez-2008
Ancestral , eterno e ceibe
é o Entroido de Laza,
rexurde como Ave Fénix,
volve das cinsas con raza.
Nin a morte nin a vida
frean o seu camiñar
porque os homes desta terra
son fillos de Breogán.
A herdanza dos devanceiros,
indeleble na memoria
revive cos seus feitos
a tradición e a historia .
É o sangue do meu pobo
que latexa no seu peito,
coa furia do titáns
e coa forza do vento.
Soan os chocos nas rúas,
troulean os folións,
espantando cos seus fachos
tebras, mágoas e salaios
que o ano vello deixou.
Os bravos peliqueiros ,
máis relucentes có sol,
aledan con poderío todo o
pobo co seu son.
Levan na man a zamarra,
no corazón liberdade
e na alma a coraxe que
esta terra lles dá.
É o sangue do meu pobo
que latexa no seu peito,
coa furia do titáns
e coa forza do vento.
A morena toleando... ataca
ben escoltada
por toxos e covelleiros,
sempre moi enrabechada.
As formigas rebuldeiras
pican con moito brío,
mestúranse coa fariña e fan
fuxir o xentío.
É o alento da nai natureza...
nai fecunda…
prometendo fartura para un tempo novo.
Agromará a primavera....
aniñará a
esperanza,
espertarán os soños esvaecidos ...
no fondo da alma
de homes e mulleres...
das terras de Laza.
©Carmen Rivero Gallego.
Cartel de JUANLU
jueves, 19 de noviembre de 2015
INVICTUS
Fóra da noite que me cobre,
negra como o abismo
de polo a polo,
agradezo a calquera deus que puidese existir
pola miña alma inconquistable.
pola miña alma inconquistable.
Nas feroces poutas da circunstancia
nin xemín nin berrei.
Baixo os golpes do azar
miña cabeza sangra, pero non se inclina.
Máis alá deste lugar de ira e bágoas
e inminente o horror da sombra,
e non obstante a ameaza dos anos
encóntrame e encontrarame sen medo.
Non importa que estreita sexa a porta,
que cargada de castigos a sentenza.
Son o amo do meu destino:
Son o capitán da miña alma.
William Ernest Henley.
Tradución de Carmen Rivero.
Tradución de Carmen Rivero.
lunes, 3 de agosto de 2015
BRIF EN LUCHA
A todos os brigadistas , especialmente a BRIF de Laza (Ourense)
EN LOITA….ATA A VITORIA!!!
Adiante …….irmáns
na loita sen cuartel,
contra a cruel inxustiza
ninguén vos pode deter
Erguédevos sen medo
heroes ignorados.
A xente que traballa
merece dignidade!!!
Os parias desta terra
noutrora sometidos
loitaron sen descanso
pola súa liberdade.
Coma as bravías lapas
contra as que pelexades,
deixando a vida ás veces
en tan feroz combate.
Así será esta loita
contra o asoballamento
do tirano poderoso
que oprime a súa xente.
Irmáns brigadistas,
Para librar esta batalla
contra o lume do oprobio
O pobo está con vós .
Erguédevos sen medo
heroes ignorados.
A xente que traballa
merece dignidade!!!
Carmen Rivero Gallego.
jueves, 21 de mayo de 2015
viernes, 15 de mayo de 2015
17 DE MAIO
A
LINGUA GALEGA
(“O xenio máis íntimo de cada pobo,
a súa alma profunda, está
sobre todo na lingua." Henrich Heine).
A nosa lingua ,
herdo de séculos de historia
é unha femia que resiste,
forte e dura,
encarando
salvaxes embates .
Forxada a forza de golpes ,
de fame e de penurias.
Bocas pechadas polos
señoritos;
miradas de esguello.
Desprezo...¡Pailáns!
Nunca silenciada nas casas
dos labregos,
nas verbas dos mariñeiros
na alma
dos emigrantes;
aínda que negros séculos se cinguiran sobre ela.
O pobo humilde e chan gardou celoso a alfaia,
aferrollando o tesouro,
o tesouro da nosa fala;
aínda que a moda fora falar outra estraña.
Deixoullela en herdo aos
fillos,
Ensinándollela dende o berce
…
como se ensina aquilo que moito se ama.
A nosa lingua,
foi a guía do arado escachando terras bravas,
o berro que lanzou as redes
para loitar coa marusía e
traer comida á casa.
Fuxiu, ferida, polos montes
desta terra,
perseguida pola Falanxe,
pola opresión e a miseria.
Camiñou de noite nas alforxas
do contrabando.
Foi a alma do pobo nas lareiras,
nos fiadeiros das casas,
nos muíños e nas eiras;
Nas cantigas das festas e nas ledas romarías.
Nas segas do pan,
nas mallas, sementeiras e vendimas.
Traspasou moitas fronteiras
nas maletas dos galegos,
Pero volveu viva ao
pobo con cariño e esperanza.
A nosa lingua non é unha meretriz,
nin
é moeda de cambio.
Se queremos que brille
sempre
e non se apague a súa chama
ensinémosllela aos cativiños,
orgullosos do que somos:
¡Galegos en corpo e alma!
Para que non morra de
tristura
ao non sentirse querida, nin
digna de ser herdada.
A nosa
lingua fermosa é un lábaro de esperanza,
para
sobrevivir como pobo...
É a nosa esencia máis clara.
©Carmen Rivero Gallego.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)