A LINGUA GALEGA
(“O xenio máis íntimo de cada pobo,
a súa alma profunda, está sobre todo na lingua." Henrich Heine).
A nosa lingua ,
herdo de séculos de historia
é unha femia que resiste,
forte e dura,
encarando salvaxes embates .
Forxada a forza de golpes ,
de fame e de penurias.
Bocas pechadas polos señoritos;
miradas de esguello.
Desprezo...¡Pailáns!
Nunca silenciada nas casas dos labregos,
nas verbas dos mariñeiros
na alma dos emigrantes;
aínda que negros séculos se cinguiran sobre ela.
O pobo humilde e chan gardou celoso a alfaia,
aferrollando o tesouro,
o tesouro da nosa fala;
aínda que a moda fora falar outra estraña.
Deixoullela en herdo aos fillos,
Ensinándollela dende o berce …
como se ensina aquilo que moito se ama.
A nosa lingua,
foi a guía do arado escachando terras bravas,
o berro que lanzou as redes
para loitar coa marusía e traer comida á casa.
Fuxiu, ferida, polos montes desta terra,
perseguida pola Falanxe,
pola opresión e a miseria.
Camiñou de noite nas alforxas do contrabando.
Foi a alma do pobo nas lareiras,
nos fiadeiros das casas,
nos muíños e nas eiras;
Nas cantigas das festas e nas ledas romarías.
Nas segas do pan,
nas mallas, sementeiras e vendimas.
Traspasou moitas fronteiras nas maletas dos galegos,
Pero volveu viva ao pobo con cariño e esperanza.
A nosa lingua non é unha meretriz,
nin é moeda de cambio.
Se queremos que brille sempre
e non se apague a súa chama
ensinémosllela aos cativiños,
orgullosos do que somos:
¡Galegos en corpo e alma!
Para que non morra de tristura
ao non sentirse querida, nin digna de ser herdada.
A nosa lingua fermosa é un lábaro de esperanza,
para sobrevivir como pobo...
É a nosa esencia máis clara.
©Carmen Rivero Gallego.
